کتاب بهترین دوست میتواند باشد
من کتاب بنویسم !می شود ؟؟ یا ن !شاید این یک طرز تفکر و آرزوی مضحکانه ای هست که می گویند بر جوانان عیب نیست!ولی باور کنید میخواهم...! -خود واژه ی خواستن این مهم را مهیا می سازد !چرا که وقتی نثرها و شعرها میخوانم در ذهن من این مسئله خطور می شود ما نمی توانیم بنویسم مگر نمی شود !واسه فخر و خودستایی نمیخواهم حتی واژه ای بنام من برچسبی بخورد!من دوست دارم بنویسم !آدمای عاشق در این راستا استثاء هستند که خود به خود میتونند بنویسند آنچه قلب و ذهنشان حکم میفرماید!برای معشوقشان به بهترین نحو بازگو کنند!من عاشق شده باشم یا ن ولی میخواهم آنچه را بنویسم حقیقت حالم باشد !راستی می ��وانیم همه ما واسه خود وحتی جامعه مون افرادی نیک سرشت و مفیدی باشیم ...
آنچه مرا از این مسئله نوشتن وخواندن می آزارد انسانهای محیط ما هستند من به آنان توهین نمی کنم و این جرأت را بخود نمی دهم ولی آنها بدون حتی یه کم اندیشه !آدما را به بحران فکری و چالشی بزرگ در میدانی وحشتناک روانه می کنند آنان حق دارند ! ولی بدون تفکر در مسائل دیگران خود را قاطی کردن بنظرم برخلاف ارزشهای یک انسان هست!بقول مهران >کاش کتاب خواندن مد بود > چقدر جالب و صادق هست برای جامعه ای که هر گونه مدی از یک شخص معروف وحتی هرازگاهی عادی آنان را وادار به همرنگ کردن آنها می سازد-چه تقلید مزخرفی ،بیچاره ها حق دارند میگویند اگر همرنگ جماعت نباشی رسوایت می کنند!یه ضرب المثل هم هست میگه که در دیاری همه می لنگند به کسی که درست راه می رود می خندد !به هر حال جامعه بسیار موثر و تاثیر بسزایی در رفتارها و هنجارهای یک فرد دارد!
آخرش هرکسی میخواهد !کاری انجام بدهد -باید به پوزخندی تمسخرآمیز مردمان ��گونبخت هیچ گونه واکنشی نشان ندهد !به راهش ادامه دهد -قطعا او موفق می شود
براستی این حکایت برای من ،تو و همه ماها صدق می کند ....
